Nozems

Vanuit Hue zijn we achterop de motor bij mr.Ty en uncle Bill naar Hoi An gereden. Uncle Bill was al 69, maar had de energie van iemand van 20. Tijdens de Vietnam oorlog heeft hij aan de zijde van de Amerikanen gevochten, waardoor hij een aantal boeiende verhalen wist te vertellen, al waren de meeste verhalen in de loop der tijd vermoedelijk wel wat aangedikt. Dat hij veel met Amerikanen was omgegaan, bleek wel uit z'n taalgebruik, want we hebben nog nooit een Vietnamees zo vaak 'fuck you' en 'motherfucker' horen zeggen. De tocht van Hue naar Hoi An ging voornamelijk langs de kustlijn van Vietnam, met als hoogtepunten hele gave vergezichten vanaf de bergen, zwemmen in kristalhelder water onder een waterval en een super goede lunch van vers bereide zeevruchten aan een lagune. Hoi An staat bekend om de vele kleermakers en de volgende dag hebben we gelijk onze maten laten opmeten om e.e.a. te bestellen.  Tijdens de rest van het verblijf moesten we nog een paar keer terug om te passen, maar het resultaat mocht er zijn. Een pak, een jurk en een paar schoenen voor een prijs waar je in Nederland misschien alleen een overhemd voor koopt.

De daarop volgende dag zijn we na wat nieuw pas- en meetwerk op de fiets naar het strand gereden. Nadat onze handoeken uitgeslagen waren hebben we niet veel meer gedaan, dan genieten van het strand, de zee en de zon. Hoi An heeft een erg mooie binnenstad, die op de lijst van Unesco staat, dus natuurlijk moest die ook bekeken worden. Dag drie in Hoi An was daar een geknipte dag voor, maar niet voordat we d.m.v. een cookingclass wat meer van de Vietnamese keuken te weten waren gekomen. Vanwege de hoge temperaturen was 'the old town' redelijk verlaten, maar door met regelmatige tussenpozen op een terrasje neer te ploffen, was het toch nog goed uit te houden.

De volgende dag werden we 's ochtends opgehaald door mr Ty en crazy uncle Bill, want we hadden besloten om een tweedaagse tocht op de motor door de binnenlanden van Vietnam te maken. Afgelegen weggetjes door de bergen brachten ons van de ene bijzonderheid naar de andere. De authentieke 'minority villages' waren hier ook echt authentiek. Geen bussen Japanners of tientallen 'typische' toeristenstalletjes. Alhoewel, uncle Bill ons wel vertelde dat ze alleen vriendelijk zijn als je snoep, geld of sigaretten geeft. Het leek wel of de kinderen eerder hun hand leren ophouden, dan dat ze leren lopen. Uncle Bill wist weer veel van de oorlog te vertellen en ook hier waren de effecten van de oorlog goed zichtbaar. Mensen met metaaldetectors om mijnen op te sporen, een persoon met een verminkt gezicht vanwege de agent orange en meerdere mensen die een ledemaat missen vanwege gevechten of (meestal) een mijn waar ze per ongeluk op gestapt zijn. Alle bijbehorende verhalen worden pas duidelijk als onze gids er om vraagt, maar die liegen er ook niet om. Zo heeft mr. Ty bijvoorbeeld zijn vader in de oorlog verloren, maar bijna iedereen heeft wel een verhaal.

De tweede motordag was het mistig in de bergen. Ondanks dat de zon niet vollop scheen, hebben we ons er niet van laten weerhouden om een plonsje onder een waterval te maken. Uiteindelijk zijn we weer veilig in Hoi An aangekomen en hebben we onze laatste bestelling opgehaald. Morgen gaan we eerst nog een dagje naar het strand om 's avonds door te reizen richting Mui Ne met de slaaptrein. Daarover later meer...